Bij de aanleg van het park in 1975 werd een houten bouwkeet geplaatst. Deze
bouwkeet bleef na de voltooiing van het park staan als schuilplaats voor de parkwerkers en opslag voor materieel. Toen de Stichting Bloeyendael zich in de jaren ’90 met het park ging bemoeien en gebruik ging maken van de keet,
bleek deze al gauw te klein.
De uitbreiding geschiedde in 1997 naar ontwerp van FBW architecten in de Hans-en-Grietje stijl van de keet met gepotdekselde gevels met een pannendak en een op de zichtas en zon gedraaide houten veranda. Reeds enige weken na oplevering werd de gehele keet tot op het fundament verwoest door een – naar zeggen door FC Utrecht supporters aangestoken -brand.
Het kostte vier jaar geduld en inspanning om een nieuwbouw -de Phoenix -tot stand te brengen. Een welhaast 
vanzelfsprekende voorwaarde was dat het gebouw onbrandbaar en onbreekbaar moest zijn. Vanwege de zeer matige grondgesteldheid vielen zware bouwmaterialen zoals beton en baksteen af, en is de oplossing gezocht in de toepassing van staal: de huid van het gebouw is van golfplaat, de ingang wordt met een stalen rolluik afgesloten. Overigens toont het gebouwtje uiteindelijk weinig staal: over de gehele huid is een draadnet gespannen dat dient als drager voor klimplanten. Daarnaast is het dak begroeid met sedembeplanting.